Alle antidepressiva poepen evenveel uit voor TR-patiënten. Nu je je zojuist hebt aangemeld op deze site, lijkt het een eerste vereiste om te posten, dat je de vraag op zijn minst minimaal moet hebben onderzocht, aangezien de site ME dwingt om geen opheldering te vragen. De interpretatie van u of Kramer (of beide) van het fenomeen tachyfylaxie, vooral gerelateerd aan MAO-remmers, is onjuist. Hier is het citaat uit uw bron [ nadruk van mij ]:
ADT-tachyfylaxie ("poop-out") werd aanvankelijk herkend bij patiënten die monoamineoxidaseremmers (MAO-remmers) kregen vóór de komst van selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) in het begin van de jaren tachtig. (1,4,5,7) Patiënten die hun initiële respons op een MAO-remmer verloren, reageerden slecht op de daaropvolgende behandeling en vertoonden een grotere depressieve ernst na terugval dan vóór de nieuwe behandeling werd gestart. (7,8) SSRI's werden geïntroduceerd in de Verenigde Staten in 1988 en ADT-tachyfylaxie werd vervolgens ook met deze geneesmiddelen geïdentificeerd . (3,9,10 ) Fava et al. Ontdekten dat 26 van de 77 depressieve patiënten (33,7%) die volledige remissie van de symptomen hadden bereikt met fluoxetine 20 mg per dag een herhaling van de symptomen ervoeren (ADT-tachyfylaxie) tussen 14 en 54 weken ondanks onderhoudsbehandeling. (10) In een andere kleine studie, 15 patiënten die hun reactie op antidepressiva waren kwijtgeraakt, faalden d meerdere behandelingsstrategieën, waaronder augmentatie met stemmingsstabilisatoren en, in sommige gevallen, elektroconvulsietherapie . (11)
Met andere woorden, ALLE antidepressiva, zoals elke psychiater die zwaarder is dan zijn / haar zal het je vertellen, zal uitpoepen, en vaak niet alleen voor 2-3 AD-onderzoeken, maar zelfs 15 of meer. Dit wordt door elke definitie "Behandelingsbestendig" genoemd.
Het verschil tussen (ik neem aan dat je bedoelt) MAO-remmers die covalent binden en MAO-remmers die dat niet doen (niet-selectief versus RIMA's) is belangrijk, en geeft aan waarom RIMA's zoals Moclobemide niet beter zijn dan SSRI's, en waarom ze onomkeerbaar zijn, niet-selectieve MAO-remmers verhogen de serotoninespiegel> ~ 2000% ten opzichte van de basislijn, terwijl SSRI's zoals Vortioxetine het maar een paar honderd procent verhogen.
Ik hoop dat een poster of scheidsrechter me hierover zal uitspreken, aangezien ik hier magazijnen met munitie over heb. Aangezien het proefschrift van het OP geen verband houdt met zijn referenties, voel ik me voorlopig vrij om er zelf geen te geven.
REFERENTIES
- Cohen B, Baldessarini R. Tolerantie voor therapeutische effecten van antidepressiva. Ben J Psychiatry. 1985; 142: 489-490. [PubMed]
- Frank E, Kupfer DJ, Perel JM, et al. Resultaten over drie jaar voor onderhoudstherapieën bij recidiverende depressie. Arch Gen Psychiatry. 1990; 47: 1093-1099. [PubMed]
- Byrne SE, Rothschild AJ. Verlies van antidepressieve werkzaamheid tijdens onderhoudstherapie: mogelijke mechanismen en behandelingen. J Clin Psychiatry. 1998; 59: 279-288. [PubMed]
- Lieb J, Balter A. Antidepressieve tachyfylaxie. Mede hypothesen. 1984; 15: 279-291. [PubMed]
- Lieb J. Antidepressieve tachyfylaxie. J Clin Psychiatry. 1990; 51: 36. [PubMed]
- Nierenberg AA, Alpert JE. Depressieve doorbraak. Psychiatr Clin North Am. 2000; 23 (4): 731-742. [PubMed]
- Mann JJ. Verlies van antidepressivum bij langdurige behandeling met monoamineoxidaseremmers zonder verlies van monoamineoxidaseremming. J Clin Psychopharmacol. 1983; 3: 363-366. [PubMed]
- Donaldson S. Tolerantie voor fenelzine en daaropvolgende refractaire depressie: drie gevallen. J Clin Psychiatry. 1989; 50: 33-35. [PubMed]
- Solomon D, Leon AC, Mueller TI, et al. Tachyfylaxie bij unipolaire depressieve stoornis. J Clin Psychiatry. 2005; 66: 283-290. [PubMed]
- Fava M, Rappe SM, Pava JA, et al. Terugval bij patiënten die langdurig met fluoxetine worden behandeld, reageren op een verhoogde dosis fluoxetine. J. Clin Psychiatry. 1995; 56: 52-55. [PubMed]
- Sharma V. Verlies van respons op antidepressiva en daaropvolgende ongevoeligheid: diagnostische problemen in een retrospectieve casusreeks. J hebben invloed op wanorde. 2001; 64: 99-106. [PubMed]